توی آدما،کسایی رو میشناسم که دل بزرگی دارن؛هم بزرگ و هم مهربون؛امّا...
مرتضی مطهری،اندیشمند بزرگ جهان اسلام؛که تمام بزرگی وعظمت نام خودش رو نه از کتابهایی که نوشته گرفته و نه از چیزایی که گفته؛چون زیادند اونایی که هم قشنگ حرف میزنن و هم قشنگ مینویسند.
مطهری خدا رو قشنگ بندگی کرده ؛همین اون رو به زیباترین مرگ و زیباترین نام وزیبا ترین زندگی رسوند؛(البته ما از این جورآدما زیاد داریم که ...بماند سر فرصت)
همه اینارو گفتم که اینو بگم:دکتر مرتضی مطهری در کتاب تعلیم و تربیت در اسلام ص257 میگه:
«اسلام خواسته که ما خیرخواه همه مردم و همه افراد بشر حتی کفار باشیم.دشمنی با کفار اگر از بدخواهی سرچشمه بگیرد ضدّ اخلاق است.ما حتّی نباید بدِ کفار را بخواهیم؛بلکه باید مثل پیغبر اکرم-صلّی الله علیه وآله- باشیم که فرمودند:من دلم به حال اینها میسوزد که چرا به آنچه که خیر و حقّ خودشان است نمی رسند.»
این کلام آدم عادی نیست.سخن پر مهر و سرشار ازعشق و محبت به نوع بشریته؛ازبیان پیغمبری که محبت بیکرانه او،محبت بیکرانه خدای او رو تداعی می کنه.
این،خدای مهربونیه که محبتش عین عدلشه.خدای قرآن.
اما خدای کتاب مقدس:
خدا در این کتاب به یکی از بزرگترین انبیای بنی اسراییل،یعنی موسی(اینو منم قبول دارم)امر میکنه:
«اما از شهرهای این امتهایی که یهوه،خدایت،تو را به ملکیت میدهد،هیچ ذی نفس را زنده مگذار.»تثنیه16:20
قضاوت کن...
